Genellikle 40’ lı yaş ve üstü olup çocukluk dönemi köy ve kasabalarda geçenler iyi bilir..
Binek hayvanı olan at eşek gibi hayvanlarla veya tek atlı arabalarla şehir ve ilçeye yakın köy ve kasabalarda, özellikle hanımlara ve çocuklara hitap eden; küçük mutfak eşyaları.. Topaç, rüzgarda dönen fırıldaklar vs. gibi çocuk oyuncakları, halkalı sakız şekerler, çorap mendil, güllü yazmalar, makara, yorgan iğnesi, çay bardağı, bisküvi.. Genç kız ve hanımlara boncuklu bileklikler, gümüşvari kolbağları / bilezikler, kemerler.. Delikanlılara ayna tarak… Okunmuş roman kitap hasılı iğneden ipliğe aklınıza ne gelirse satış yapan gezgin bakkal diyeceğimiz Çerçiciler vardı.
Hatta çerçiler için “başındakini bile satar” derlermiş.
***
O zamanlar İlçe ve şehir pazarlarına sık sık gidilmez, 10 15 günde bir çiçek yağı, çay, şeker, tuz, ilaç, kalıp sabun gibi temel ihtiyaçları almak için gidilirdi. Ayakkabı, pantolon, ceket gocuk gibi giyecekler; üst baştakiler eskirse senede bir, ya da bayramlarda alınırdı.
***
Çerçicilerden alınanların karşılığı öyle şıkır şıkır para ile ödenmez. Üç beş yumurta.. Şinik, ayar, mintan, kabak gibi ölçü kaplarıyla arpa, buğday gibi mahsullerle ödenirdi. Yani takas, bir nevi mübadele usulü yani. Zira herkeste para olmaz/ bulunmazdı. Sarı delik 2 buçuk ve 25 kuruşla neler alınmazdı neler. Hasılı insanlar elindekinin kıymetini bilir.. Kimse kimsenin üstüne başına değil insanlığına kıymet verir, ilişkiler hep sıcak ve samimiydi.
***
Köy ve kasabalarda sadece çerçiciler değil harman zamanı gezginci demirciler.. Döğen/ düven dişleyen tamir bakım yapanlar.. Yaz sonu/ güzün “ Bohçacı geldi hanım bohçacııı” diye seslenerek hanımları başına toplayıp, satış yapan bohçacı kadınlarda gelirdi. Hatta son zamanlara kadar şehirlerin ve ilçelerin kenar mahalle ve sokaklarında bile satış yaptıkları herkesin malumu.
Yakın geçmişten bir fotoğraf.
Sağlık ve esenlik içerisinde güzel bir hafta diliyorum.
