Nasreddin Hoca mizah ve düşünce dünyamızda tartışmasız müstesna bir yere sahip, büyük bir mütefekkir, bilge bir kişilik.
Olaylara bakışı ve dili; toplumun her kesiminde herkesin anlayacağı, aklıda kalıcı sadelik ve incelikte.
Neredeyse hepimizin çocukluğu onun fıkralarını dinleyerek geçti. Hâlâ da her sıkıştığımızda onun fıkralarıyla çıkış yolu arar, eylem ve söylemlerimizi “ Nasreddin Hoca fıkrası gibi ! “ diyerek zenginleştiririz.
Eğitimden ticarete, aile ve sosyal hayattan spora.. Siyasete kadar her türlü icraatımızın tam ortasında Nasreddin Hoca’ lık bir iz, bir pay illâki vardır.
☆☆
Yeni doğan çocuklarının kütüğe kaydını büyük mü küçük mü yazdırma hususunda tartışan karı-koca soluğu Hoca’ nın yanında alır.
Baba çocuğu büyük yazdırıp, bir an önce askere gidip gelsin, evlensin derdinde.. Anne de küçük yazdırıp, ezilmesin, askere de aklı başında gitsin. O zamana kadar bir de meslek sahibi olsun arzusundadır.
Hoca Nasreddin sormuş:
__ Bu çocuğu vaktinde yazdırmak hiç aklınıza gelmedi mi ?
Anne-baba da :
__ Aklımıza hiç gelmemişti. Hay Allah senden razı olsun hocam. Demişler.
☆☆
Hani bilirsiniz; Hocanın iki oğlu vardır. Biri çömlekçi, diğeri de tarımla, bağ bahçe işleriyle uğraşan bir çiftçidir.
Hoca, ayrı köylerde oturan oğullarını bir vesile değişik günlerde ziyaret eder işlerini sorar..
Çiftçi olanı bir an önce yağmurun yağmaması, Çömlekçi de yağmurun yağması halinde onca emeğin heba olup gideceğinden “anam ağlayacak” der.
Hoca ,canı fena halde sıkılmış olarak eve döner.
Karısı:
“__ Hayrola efendi, yüzün niye asık ? “
“__ Benimki bir şey değil “ demiş Hoca “Asıl sen kendi halini düşün. Yağmur yağsa da yağmasa da bizim oğlanlardan birinin anası ağlayacak.”
