Arkadaşımın ” doğduğun yerimi doyduğun yerimi daha çok seviyorsun?” sorusuna şu cevabı verdim. Kimse nerede doğacağını, nerede doyacağını, nerede öleceğini bilemez. Her insanın bir kader çizgisi var. Onuda çizen Allahtır. Kadere inanan biri olarak ben Elazığ’da doğmuşum Kütahya’da doyuyorum ve nerede öleceğimi bilmiyorum. Bunun bilincinde olduğum için ekmeğini yediğim, suyunu içtiğim, havasını soluduğum bu şehri seviyorum, gözetiyorum, doğduğum şehri özlüyorum. Ülkem gibi bu şehirler hakkında menfi bir şey diyemem yazamam, doyduğum şehre sahip çıkarım doğduğum şehri de unutamam. Nimetlerinden istifade ettiğim bu şehrin adına bir zeval gelmesin diye azami gayret gösteririm.
1975 yılından beri gazeteciyim. Hiçbir haberimde, programımda, yazımda olumsuz bir laf ettiğimi hatırlamıyorum. Kütahya benim doğduğum yer değil diye duyarsız kalamam. Hoş olmayan bir hadiseye, bir söze şahit olduğumda bana ne diyemem onu makul bir lisanla dile getirir çözümü için gayret ederim. İnsanlar gibi şehrin temizliği de önemlidir. Dolayısıyla bu şehrin temizliğine önem veririm çöpleri konteyner dışına atarak çevreyi kirletmem. Yaparsam kendimi kirletmiş olurum. Ben bu hususta hassasiyet gösterirken belediyenin bazı çöp kamyonlarının kasasından çöp sularının yerlere akması hem pis kokuya sebep oluyor hemde sineklerin çoğalmasına. Yere tükürmenin kendi yüzüme tükürmek
olduğunu bildiğim için sokağa caddeye tükürmem. Şehrimizin ana caddeleri, meydanları parti bayraklarıyla donatıldığı bu günlerde bunların çevre kirliliğine yol açmaması için gerekli önlemlerin alınması gerekiyor. İnsanı ilişkilere önem vererek adres soran birine olabildiğince yardımcı oluyorum. En çokta ikrah ettiğim ” bizden bir şey olmaz” hafifseme içeren, moral bozan bu söze hak vermem kızar kınarım. Hulasa doyduğum bu şehrin kötü imaj bırakmamasını hep iyiliklerle anılmasını isterim. Bu duygularımızın artması temennisiyle sağlıcakla kalın bizimle kalın değerli GAZETE KIRKÜÇ okurları.
